Kiedy spotkasz uratowanego alkoholika, masz przed sobą bohatera.
Czyha w nim bowiem uśpiony wróg śmiertelny.

On zaś trwa obciążony swą słabością i kontynuuje mozolną swą drogę poprzez ten świat, w którym panuje kult picia, wśród otoczenia, które go nie rozumie, w społeczeństwie, które sądzi, że ma prawo z żałosną nienawiścią spoglądać na niego z góry, jak na człowieka pośledniejszego gatunku, ponieważ ośmiela się on płynąć pod prąd alkoholowej rzeki.

Kiedy spotkasz takiego człowieka wiedz,
że jest to człowiek w bardzo dobrym gatunku.
 

Fridrich von Bodelschwing

Trzeba być mądrym, żeby robić pieniądze. Zgoda! Ale najpierw trzeba być wystarczająco głupim, żeby pieniędzy pragnąć.

Gilbert Keith Chesterton
 

• alkoholizm jest chorobą - alkoholicy powinni być leczeni, a nie karani
• alkoholizm jest chorobą chroniczną, która wymaga określonego sposobu leczenia, niezależnie od jej przyczyn
• alkoholizm powoduje zaburzenia w wielu sferach funkcjonowania jednostki - programy psychoterapii powinny uwzględniać pomoc w rozwiązywaniu wielu problemów równocześnie
• motywacja nie jest warunkiem koniecznym osiągnięcia pozytywnych efektów terapii, gdyż podstawowym symptomem jest zaprzeczanie, które pojawia się na różnych etapach trzeźwienia

Idea podejście do alkoholizmu i jego leczenia wg tzw. modelu Minnesota narodziła się na przełomie lat 40. i 50. w stanowym szpitalu w Willmar (stan Minnesota, USA), z inicjatywy dwóch specjalistów - psychologa i psychiatry. Nie jest wykluczone, że albo jeden z nich albo obaj mieli własne doświadczenia w radzeniu sobie z problemem alkoholowym. Wstępne założenia modelu polegały na połączeniu doświadczeń profesjonalistów oraz alkoholików zdrowiejących przy pomocy Wspólnoty Anonimowych Alkoholików, na zindywidualizowanym podejściu do leczenia, z aktywnym udziałem rodziny pacjenta, realizowanym w warunkach intensywnego, stacjonarnego, 28-dniowego programu. Pierwszy ośrodek realizujący ten model utworzony został przez niedochodową organizację – „Hazelden Foundation”. Stopniowo powstawały podobne ośrodki w innych stanach Ameryki Północnej i uzyskiwały akredytację medycznych instytucji ubezpieczeniowych. Z czasem, osoby przeszkolone w Hazelden, zaczęły tworzyć podobne ośrodki na terenie Europy. Założenia modelu Minnesota leżą dziś u podstaw programów terapeutycznych prawie wszystkich placówek leczących osoby uzależnione od alkoholu w Polsce z tym, że niektórzy pracownicy tych placówek nawet o tym nie wiedzą.

Model Minnesota ulegał poprzez lata ewolucji i na dzień dzisiejszy do jego podstawowych założeń należą:

1. traktowanie alkoholizmu jako choroby znacząco różniącej się od innych zaburzeń czy chorób psychicznych,
2. traktowanie alkoholizmu jako choroby pierwotnej i samej w sobie (nie jest to bowiem przejaw innych zaburzeń, po których rozwiązaniu alkoholizm przestanie istnieć, jak również nie wynika on z jakiejkolwiek innej choroby);
3. traktowanie alkoholizmu jako choroby przewlekle postępującej, śmiertelnej i co istotne
4. niezawinionej, na której powstanie złożyło się wiele różnych czynników (polietiologia);
5. traktowanie z należytym szacunkiem i zrozumieniem osób, które cierpią na tę chorobę oraz szanowanie ich osobistej godności;
6. przekonanie, że wstępna motywacja nie decyduje o przebiegu i wynikach leczenia;
7. dążenie do umożliwienia osobie uzależnionej identyfikacji z objawami choroby, co może wywołać u niej potrzebę dokonania zmian w swoim życiu;
8. uznawanie, że jednym z najważniejszych objawów choroby jest zaprzeczanie (często słyszy się, że alkoholizm to choroba zaprzeczeń i nawrotów), przy czym istnieniu choroby zaprzecza również najbliższe otoczenie chorego;
9. stawianie jako cel długofalowy dożywotniej abstynencji od wszelkich substancji psychoaktywnych;
10. systemowe podejście do choroby uwzględniające jednocześnie aktywny udział w procesie terapeutycznym
11. osób najbliższych;
12. maksymalne wykorzystanie potencjału wielodyscyplinarnego zespołu terapeutów, w którym istotną rolę odgrywają odpowiednio przeszkoleni specjaliści wywodzący się spośród alkoholików bądź narkomanów zdrowiejących w oparciu o program AA lub NA (ich zatrudnianie rozpoczęto w Ośrodku Hazelden w 1954 roku);
13. prowadzenie terapii poprzez małe grupy, w których każdy pacjent traktowany jest jednak indywidualnie, ma bowiem ustaloną swoją indywidualną drogę wychodzenia z choroby oraz własne sposoby zarówno unikania powrotu do picia jak i zapobiegania nawrotowi choroby;
14. wykorzystywanie w terapii Programu Dwunastu Kroków i filozofii Anonimowych Alkoholików oraz systematyczny udział osób leczących się w spotkaniach Wspólnoty.